Wende Snijders volg ik al een tijdje. Het nummer Au Suivant bracht ze in een tv programma van Joost Prinsen; een mooi nummer in een mooie uitvoering.
Ook ben ik naar een voorstelling van haar wezen kijken. Ik kende haar dus vooral van de franse chansons. Later bracht ze een plaat (La Fille Noyee) uit waar ook een aantal Nederlandstalig nummers op stonden; dat kon ze dus ook. Maar een echte Wende liefhebber werd ik niet. En dit had vooral te maken met haar vrij theatrale manier van zingen; het mocht soms wel wat minder. Ik had wel begrepen dat ze dit jaar een nieuwe plaat (No. 9) uit gebracht had met Engelstalige nummers. Maar met haar geschiedenis in gedachten had ik er nog niet naar geluisterd. Maar toen hoorde ik volgens mij 'Break My Heart' en zag en hoorde ik een stukje van Hey. Allebei de nummers klonken mooi en ingetogen. Dus nu heb ik de plaat toch aangeschaft. En wat vooral opvalt is de grote variëteit in stijlen. Maar verwacht geen country of klassiek, maar soms hoor je wel musical (dream), pop (The Bakery), rock (The Moon is Out) of een beatleske of beter gezegd een lennonesk nummer (Yes We Can).
Nu nog even over de titel van dit stukje. Ik kwam op de titel vanwege mijn verbazing over zo'n grote stijlverandering. Maar toen ik op haar website kwam en het gastenboek las kwam er nog een verbazing bij. Ik las namelijk twee berichten waarin werd gezegd: een goede zangeres maar het componeren van nummers moet ze nog leren. Ik moet zeggen dat iedereen altijd bij blijft leren behalve als je daar niet voor openstaat. Maar dit klonk wel erg negatief. Vooral omdat er niet bij staat wat hun verwachting was. Nou kan je twisten met me over of ik goed en slecht in de muziek uit elkaar kan halen. Maar ik vind de nummers die op haar plaat staan goed. Dus ik wil nog weleens uitleg over wat er dan niet goed aan is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten