Muziek in hokjes stoppen is geen goed idee. Neonbelle werd vergeleken met Portishead en Moloko wat bij mij meteen interesse opwekte. Ik vind het ook nog steeds een gave plaat. Naar Einsturzende Neubauten ging ik pas luisteren toen ik het nummer Silence is Sexy hoorde. Daarvoor had ik hun naam al verschillende keren gelezen. Maar dan werden ze in de hokjes experimenteel, noise en industrial gestopt. Zodra mensen met die genres gingen schermen, haakte ik altijd af. Ik ben nu steeds meer die schottten tussen die hokjes aan het slopen. Nu heb ik de laatste plaat van EN aangeschaft en even daarna de DVD Palast der Republik. In de combinatie van die twee kan je zien hoe ze werken. Op de DVD staat een uitvoering van het nummer weilweilweil. Dit nummer is in een iets andere vorm ook te vinden op Alles Wieder Offen, maar dan met iets meer tekst. Daardoor lijkt het alsof de muziek eerst komt en dan de tekst. Als ik de EN zou mogen interviewen, zou ik graag willen weten hoe ze werken. En hoe belangrijk Blixa zijn teksten vindt.
Verwacht op deze plaat geen noise zoals op Kollaps. Deze plaat ligt meer in de lijn van Perpetuum Mobile en Silence is Sexy. Dus veel liedjes met weinig noise. Maar je hoort nog wel de industriele elementen terug zoals de percussie op metaal.
1 opmerking:
ik denk dat een bandnaam minder een hokje is dan een genreomschrijving.. (al haten de meeste artiesten allebei, maar ja die willen nu eenmaal "authentiek" zijn)
Een reactie posten