Heathen Child

De eerste single van de tweede plaat van Grinderman. Ik vind hem vrij gelikt klinken. Dat ligt mij niet altijd even goed.Heathen Child by MuteRecords

Born to Perform

Pride and Joy

Ik mag dan niet zo'n buitenzitter zijn. En ook vind ik van mezelf dat ik geen groene vinders heb, hou ik toch van planten. Met M. heb ik in mei planten gekocht en zij heeft ze geplant. En ik heb ze al die tijd water gegeven. En planten verpot omdat ze in de verdrukking kwamen. Ik heb de dode bloemen er uitgehaald en ze in hun tweede bloei gekregen. En elke dag als ik naar buiten kijk geniet ik er weer van. Dus laat ik ze nu maar eens op internet zien.

Pien Feith

Hieronder een nieuw nummer van Pien Feith; één van mijn favoriete zangeressen uit nederland. De plaat komt september uit.

Gelikt

Wat is dit toch moeilijk. Ik geloof dat ik nu te veel keus heb in blogger wat achtergronden en lay out betreft. De ene lay out vind ik te gelikt. Dan vind ik het weer te simpel. Bepaalde lay outs worden een onsamenhangend geheel. Eigenlijk zou ik nu een tijdje screenshots moeten nemen en dan om deze tijd volgend jaar eens kijken wat het uiteindelijk geworden is. En ik kom er net achter dat ik het 5 jarig bestaan van mijn blog heb gemist dat was in januari van dit jaar. Nu ga ik maar in januari het 6 jarig bestaan vieren.

Tour de France

Ik zat net naar de VRT te kijken naar de Tour de France. En toen bedacht ik me dat hoewel ik wielrennen een mooie sport vind, ik het eigenlijk ook een rare sport vind. Voor mijn gevoel zit het tussen een individuele en een teamsport in. In de tour heb je kopmannen en knechten en treintjes voor sprinters. En uiteindelijk wint er maar één en dat is de kopman met het 'juiste' team. Terwijl bij een teamsport de hele ploeg wint of een duo zoals gisteren Lisa Westerhof en Lobke Berkhout de wereldtitel in de 470-klasse (zeilen) hebben behaald. Bij wielrennen fiets jezelf en hoef je niet gezamelijk een boot te besturen of gezamelijk een bal in het doel of over een net te krijgen. Maar toch is het een teamsport want in je ééntje de tour winnen is vrij zwaar. Een mooie vreemde sport.

Meet me in the basement

Teaser Grinderman

01 Mickey Mouse and the Goodbye Man
02 Worm Tamer
03 Heathen Child
04 When My Baby Comes
05 What I Know
06 Evil
07 Kitchenette
08 Palaces Of Montezuma
09 Bellringer Blues

Nog een keer John Grant

Meer te vinden op FaceCulture

Queen of Denmark

Ik heb al nummers op mijn site gezet van John Grant's solo werk. Ik ben naar het concert geweest. Daarvan heb ik ook een aantal YouTube filmpjes laten zien. Dus nu wordt het eens tijd voor een recensie van de plaat. Bij een plaat die ik mooi vind, vind ik een recensie schrijven gevaarlijk. De vraag is of ik dan verder kom met deze plaat is mooi. En als je iets van deze plaat kan zeggen is dat hij mooi is, maar wat nog meer.

Ik heb laatst opgezocht dat ik John Grant oftewel zijn oude band Czars leerde kennen in 2002. Op de website van 16 horsepower stond: als je deze band leuk vind dan zijn the Czars misschein ook wat voor jou. Nou ik hield toentertijd van 16 horsepower dus die Czars moeten dan ook wat voor mij zijn. Ik downloadde een paar nummers van de plaat Ugly People vs. the Beautiful People waaronder Drus en Side Effect. Wauw, wat is dat mooi. De link met 16 horsepower snapte ik niet, maar dat maakte niets uit. Vervolgens heb ik in de loop der jaren Before ... but longer, Goodbye, X Would Rather Listen to Y Than Suffer Through a Whole C of Z's en Sorry I made You Cry gekocht. Die laatste 2 zijn respectievelijk een EP en een plaat vol covers. Bij de cd Goodbye klapte de band uit elkaar en verdween John Grant voor mij. Via A. hoorde ik dat hij erover dacht om te stoppen met muziek maken, maar in die periode ging het slecht met hem. En toen kwamen er geruchten dat hij toch weer muziek aan het maken was. En ja hoor toen kwam Queen of Denmark uit.

Ik ging hem de dag dat hij uitkwam halen en natuurlijk werd dat de Special Edition. Eerst ging ik het album zelf beluisteren. En ik merkte dat ik het album niet los kan zien van zijn eerdere werk. In tegenstelling tot zijn eerdere werk zit de jazzy feel niet in dit werk, dat maakt dat deze plaat niet één van de luchtigste platen. Deze plaat vind de lucht in de nummers Silver Platter Club en Chicken Bones. Trouwens deze plaat is opgenomen met hulp van Midlake. En hun invloed vind ik het duidelijkst terug te horen in TC and Honeybear. Wat ik op deze plaat minder terug hoor is zijn voorliefde voor duetten met vrouwen. Op sommige nummers komt een vrouwenstem langs (TC and Honeybear en Chicken Bones) maar niet zo duidelijk als op bijvoorbeeld op de Czars plaat Goodbye. De invloeden zijn 70's georiënteerd (heb ik gejat van andere recensenten). De voorgaande kritiekpuntjes zijn klein want nummers zoals Queen of Denmark, Marz, Where Dreams Go to Die en Caramel zijn zeer mooie nummers (ja mijn bijvoeglijk naamwoord vocabulaire is niet zo groot). Een lekker cynisch nummer qua tekst is JC Hates Faggots wat ondersteunt wordt door de muziek. Nog even over die extra cd die bij de special edition bijgevoegd is. Als je deze opzet schrik je in eerste instantie even. En vroeg ik me af is dit wel de juiste cd, maar toen herinnerde ik me de opmerking uit een interview op fileunder dat hij een voorliefde voor elektropop heeft. Nou dat is goed terug te horen in de nummers That's the Good News en Supernaturel Defibrillator. De ander twee nummers lijken meer op zijn oude werk. De twee elektro nummers vind ik leuk en als hij een heel album van zou ik het kopen. Maar ik luister vaker naar zijn andere werk, maar daar ligt dan ook meer mijn smaak. Al met al is deze plaat een aanrader als je van een mooie stem houdt en cynische teksten op mooie muziek.

Animatie Clips