Queen of Denmark

Ik heb al nummers op mijn site gezet van John Grant's solo werk. Ik ben naar het concert geweest. Daarvan heb ik ook een aantal YouTube filmpjes laten zien. Dus nu wordt het eens tijd voor een recensie van de plaat. Bij een plaat die ik mooi vind, vind ik een recensie schrijven gevaarlijk. De vraag is of ik dan verder kom met deze plaat is mooi. En als je iets van deze plaat kan zeggen is dat hij mooi is, maar wat nog meer.

Ik heb laatst opgezocht dat ik John Grant oftewel zijn oude band Czars leerde kennen in 2002. Op de website van 16 horsepower stond: als je deze band leuk vind dan zijn the Czars misschein ook wat voor jou. Nou ik hield toentertijd van 16 horsepower dus die Czars moeten dan ook wat voor mij zijn. Ik downloadde een paar nummers van de plaat Ugly People vs. the Beautiful People waaronder Drus en Side Effect. Wauw, wat is dat mooi. De link met 16 horsepower snapte ik niet, maar dat maakte niets uit. Vervolgens heb ik in de loop der jaren Before ... but longer, Goodbye, X Would Rather Listen to Y Than Suffer Through a Whole C of Z's en Sorry I made You Cry gekocht. Die laatste 2 zijn respectievelijk een EP en een plaat vol covers. Bij de cd Goodbye klapte de band uit elkaar en verdween John Grant voor mij. Via A. hoorde ik dat hij erover dacht om te stoppen met muziek maken, maar in die periode ging het slecht met hem. En toen kwamen er geruchten dat hij toch weer muziek aan het maken was. En ja hoor toen kwam Queen of Denmark uit.

Ik ging hem de dag dat hij uitkwam halen en natuurlijk werd dat de Special Edition. Eerst ging ik het album zelf beluisteren. En ik merkte dat ik het album niet los kan zien van zijn eerdere werk. In tegenstelling tot zijn eerdere werk zit de jazzy feel niet in dit werk, dat maakt dat deze plaat niet één van de luchtigste platen. Deze plaat vind de lucht in de nummers Silver Platter Club en Chicken Bones. Trouwens deze plaat is opgenomen met hulp van Midlake. En hun invloed vind ik het duidelijkst terug te horen in TC and Honeybear. Wat ik op deze plaat minder terug hoor is zijn voorliefde voor duetten met vrouwen. Op sommige nummers komt een vrouwenstem langs (TC and Honeybear en Chicken Bones) maar niet zo duidelijk als op bijvoorbeeld op de Czars plaat Goodbye. De invloeden zijn 70's georiënteerd (heb ik gejat van andere recensenten). De voorgaande kritiekpuntjes zijn klein want nummers zoals Queen of Denmark, Marz, Where Dreams Go to Die en Caramel zijn zeer mooie nummers (ja mijn bijvoeglijk naamwoord vocabulaire is niet zo groot). Een lekker cynisch nummer qua tekst is JC Hates Faggots wat ondersteunt wordt door de muziek. Nog even over die extra cd die bij de special edition bijgevoegd is. Als je deze opzet schrik je in eerste instantie even. En vroeg ik me af is dit wel de juiste cd, maar toen herinnerde ik me de opmerking uit een interview op fileunder dat hij een voorliefde voor elektropop heeft. Nou dat is goed terug te horen in de nummers That's the Good News en Supernaturel Defibrillator. De ander twee nummers lijken meer op zijn oude werk. De twee elektro nummers vind ik leuk en als hij een heel album van zou ik het kopen. Maar ik luister vaker naar zijn andere werk, maar daar ligt dan ook meer mijn smaak. Al met al is deze plaat een aanrader als je van een mooie stem houdt en cynische teksten op mooie muziek.