Places like this

Nee, ze komen niet uit Finland. Ze komen uit Australië. Als je een recensie begint probeer je een band in een genre te plaatsen of met andere bands te vergelijken. Bij Architecture in Helsinki kom ik in de problemen. Ik kan ze niet plaatsen. De enige band waar ik aan moest denken was de band B-52's. Maar dat is eigenlijk te makkelijk; een man en vrouw zingen en ze maken springerige pop. Om een goede omschrijving te geven van de muziek wil ik weleens spieken. Ik kwam daarbij een recensie tegen op Platomania waarin gesproken werd over hun optredens; dat moeten leuke optredens zijn. In eerste instantie dacht ik geen gitaren te horen, maar wel keyboards, percussie en waar je allemaal nog meer melodie en ritmes mee kan maken. Maar er komen ook gitaren in voor, maar verwacht geen gitaarbandje. Meer een popbandje met een hoog vrolijkheidgehalte (melig en lollig zijn de verkeerde woorden). Als je een vrolijke winter te gemoed wilt gaan moet je naar Architecture in Helsinki luisteren.

Afzien

Het TV programma waar ik altijd naar kijk op internet is 'Afzien' van 3voor12. Zo kan je in een uur tijd veel videoclips kijken. En natuurlijk nieuwe muziek ontdekken. Als ik een aflevering bekeken zijn er altijd een aantal videoclips die me aanspreken. Nu één van de New Pornographers met het nummer Challengers en The Shins met Turn on Me.

Muziekdingen

*Ik vaardig bij deze een verbod uit op cd's met meer dan 15 nummers.

*Ik ga naar de platenbeurs aanstaand weekend in de jaarbeurs in Utrecht.

*Ik wil Little Things van Hanne Hukkelberg op cd met artwork.

*Ik ben druk bezig met mijn cd voor de cd cirkel. Ik heb nummers bij elkaar gezocht. En het artwork is half af.

Subjectivisten

Ze zijn weer terug.

Bericht 399: Perfectionisme?

Een aantal jaar geleden heb ik een schilderij gemaakt waarop twee naakte vrouwen zijn afgebeeld. Het linnen doek was ongeveer 50 bij 80 cm. Omdat linnen duur is en het doek zo groot, had ik heel veel moeite met de eerste vrouwenfiguur. Ik wilde het namelijk zo goed doen dat ik niet los genoeg werkte. De tweede vrouwenfiguur was een stuk beter. Jammer genoeg kan ik dit maar gedeeltelijk toepassen op schrijven.

Op de middelbare school heb ik opstellen geschreven. Toen was ik al blij met een vijf. Mijn probleem was dat ik snel een tekst stom vond als ik het op papier zag. Ik heb alleen nooit het idee gehad dat iemand mij goed verteld heeft hoe ik mijn opstellen kon verbeteren.

Sinds ik met dit weblog ben begonnen, schrijf ik steeds langere teksten. Ik kwam er namelijk achter dat ik te snel door een verhaal wilde. En dus niet de ‘tijd’ nam om naar een punt te komen. Ik ging gewoon van punt naar punt zonder tussenzinnen. Nu moet ik waarschijnlijk weer oppassen dat ik niet te veel tussenzinnen gebruik. Ik vind het alleen nog steeds moeilijk om het punt te vinden waarop ik het kan publiceren. Als ik de lat heel hoog leg, komen er geen stukjes meer op mijn weblog. Maar als ik de lat te laag leg komen er te veel slechte stukjes op mijn weblog.

Ik las laatst ergens dat men plaatopnames ‘slechter’ maakt om ze mooier, echter te laten klinken. Ook fotomodellen worden aantrekkelijker gevonden als ze iets minder perfect zijn. Een geheel symmetrisch gezicht wordt namelijk niet als aantrekkelijk gezien. Ik heb een keer een buitenkunst week illustratie gedaan, waarbij ik de grootste moeite had met de opdracht: creëer een cartoon figuurtje. Ik wilde hem namelijk te perfect tekenen waardoor hij niet tot leven kwam.

Zoals je als in de titel ziet is dit bericht 399. Dat is de reden van dit stuk. Je gaat namelijk nadenken over waarom schrijf en hoe goed schrijf ik. Op die laatste vraag geef ik geen antwoord. De reden waarom ik schrijf is nog steeds dezelfde waarom ik ooit begonnen. Ik wilde namelijk aan ‘iemand’ vertellen wanneer de nieuwe cd van willekeurig welke artiest uitkomt of welke fantastische ontdekkingen ik nu weer gedaan heb. En ja ik heb vrienden en die vertel ik het ook weleens. Alleen zijn ze niet op dezelfde manier in muziek geïnteresseerd. Ik heb me weleens zitten afvragen of ik met dit weblog zou doorgaan als het nul lezers had gehad. Maar ik geloof dat ik daar pas achter kom als ik daadwerkelijk nul lezers heb. (En ja ik denk te veel na).

Alles Wieder Offen

Muziek in hokjes stoppen is geen goed idee. Neonbelle werd vergeleken met Portishead en Moloko wat bij mij meteen interesse opwekte. Ik vind het ook nog steeds een gave plaat. Naar Einsturzende Neubauten ging ik pas luisteren toen ik het nummer Silence is Sexy hoorde. Daarvoor had ik hun naam al verschillende keren gelezen. Maar dan werden ze in de hokjes experimenteel, noise en industrial gestopt. Zodra mensen met die genres gingen schermen, haakte ik altijd af. Ik ben nu steeds meer die schottten tussen die hokjes aan het slopen.

Nu heb ik de laatste plaat van EN aangeschaft en even daarna de DVD Palast der Republik. In de combinatie van die twee kan je zien hoe ze werken. Op de DVD staat een uitvoering van het nummer weilweilweil. Dit nummer is in een iets andere vorm ook te vinden op Alles Wieder Offen, maar dan met iets meer tekst. Daardoor lijkt het alsof de muziek eerst komt en dan de tekst. Als ik de EN zou mogen interviewen, zou ik graag willen weten hoe ze werken. En hoe belangrijk Blixa zijn teksten vindt.

Verwacht op deze plaat geen noise zoals op Kollaps. Deze plaat ligt meer in de lijn van Perpetuum Mobile en Silence is Sexy. Dus veel liedjes met weinig noise. Maar je hoort nog wel de industriele elementen terug zoals de percussie op metaal.

Luistergedrag deel 2

Op elke plaat zijn toch maar een paar mooie nummers te vinden. De singles zijn de enige mooie nummers op een plaat. Dit zijn de opmerkingen die ik vaak hoor. Die mensen snappen ook niet waarom ik cd's koop. En nog zo'n mooie is: deze cd's worden saai. Nou koop dan minder saaie platen.

Als ik platen draai, zet ik altijd de shuffle aan. Waarschijnlijk vanwege die mindere nummers die altijd op een plaat staan. Als je ze namelijk altijd in dezelfde volgorde draait dan zijn er nummers die je op een gegeven moment niet meer hoort. Net zoals vroeger toen ik nog naar radio3 (tegenwoordig 3FM) luisterde. Ik maakte dan huiswerk terwijl de radio aanstond. Meestal hoorde ik de radio niet echt behalve als er een leuk nummer langskwam dan ging ik weer luisteren. Als ik op mijn computer naar muziek luister zet ik meestal hele cd's op. Ik blijf erbij dat je favorieten hebt, maar dat kan toch veranderen.

En nog iets. Soms zou ik willen dat ik mijn stereo playlist ook kan scrobbelen op LastFM. Dan krijg je een veel eerlijker beeld van mijn luistergedrag.

En toch blijf ik cd's kopen.

The Boy in the Striped Pyama's

Als men niets wil vertellen over een boek, wordt mijn interesse wel gewekt. Eigenlijk wil ik ook niets zeggen, maar het boek heeft zo'n grote indruk op mij gemaakt dat ik toch een poging ga wagen.

Een negenjarige jongen verhuist met zijn zus en zijn ouders vanuit de grote stad naar een afgelegen gebied. Zijn beleving van zijn veranderende omgeving wordt vanuit zijn ogen beschreven. Omdat je vanuit zijn gezichtspunt naar de wereld kijkt en je eigen kennis de uitleg van zijn wereld verschaft, krijg je een indrukwekkend verhaal voorgeschotelt.

En hier hou ik het bij.

Run Along, Run Along

Architecture in Helsinki

Grappige videoclip die in eerste instantie aan de loopband clip van OK Go! doet denken.